Niet de uitspraak zelf,
maar jouw korte boze reactie
maakt hem ongenuanceerd,
omdat wat ik zag als vertrekpunt,
jij tot eindstation bombardeerde,
omdat jij dacht te weten wie ik was.
Merel Moistra - 2017
De NS directie besloot afgelopen zomer de mensen, in vertrekhallen en op perrons, niet meer met
“Dames en Heren” aan te spreken, maar met “Reizigers”. De NS deed dit niet ongemerkt.
De Nederlandse Spoorwegen deden dit met een persbericht. Een persbericht waaruit moest
blijken dat de NS de diversiteits-agenda stevig had opgepakt. Ik schrijf dit omdat ik deze gang
van zaken betreur en omdat in mijn visie de NS helemaal niets stevig heeft opgepakt.
Natuurlijk twijfel ik niet aan de goede bedoelingen van deze dappere daad. Het is meer dat ik denk
dat de NS de materie niet snapt. Dat haar woorden meer kwaad deden dan goed, niet in de laatste
plaats omdat de NS de woorden niet deed volgen met daden. Daarnaast ben ik natuurlijk ook bang
dat ik mijn strijdmakkers uit de regenboogfamilie tegen mij in het harnas jaag. De belangenvereniging van Homoseksuelen, Lesbienes, biseksuelen, en Transgenders (het COC) ziet dit ‘reizigers’ besluit namelijk als één van de overwinningen van 2017.
Helaas is kan niet anders. Het is natuurlijk te maf om als vrij mens, in een vrij land, bang te moeten zijn voor je eigen mening. Daarom heb ik, na 6 maanden geleefd te hebben met de gevolgen van het
persbericht, uiteindelijk toch besloten er iets over te zeggen.
Ik denk dat ik spreek met de stem van de stille meerderheid, als ik zou zeggen dat we graag terug
willen naar het moment waarop we zonder problemen met “dames en heren” werden aangesproken.
Dan kunnen we de discussie alsnog voeren en horen we graag wat hier nou eigenlijk het probleem was.
Want, zou ik deze brief schrijven als ik dacht dat “beste reizigers” de wens was van het merendeel
van de Nederlandse bevolking? De wens van de meeste treinreizigers? Het overgrote deel van het
NS personeel? Als ik dacht dat de T-gemeenschap hier in de volle breedte achter stond?
Zou ik deze brief hebben geschreven als we vooraf hierover een uitgebreide discussie hadden gevoerd? Als transgenders in Nederland makkelijk aan een baan konden komen of hun baan konden behouden na de transitie? Zou ik deze brief hebben geschreven als de NS, na haar buiging voor de bühne, ook werk had gemaakt van het informeren van het personeel over wat een transitie inhoud en wat dit betekend voor de werkvloer? Zouden we het er ooit over hebben gehad als de NS het reizigers-besluit had genomen, zonder dat ronkende persbericht? Nee dan hadden we het er niet overgehad, want dan was ik de enige geweest die hier last van had.
Met de mensen die wel blij werden van het reizigers besluit, heb ik ook goede en leuke gesprekken
gehad. Het is voor mij niet moeilijk om begrip te tonen voor de natuurlijke perceptie. In de natuur heb je mannen en vrouwen EN alles er tussen in. Vanuit de perceptie van “de natuur” is “de cultuur” een fabricatie. Terug naar de natuur. Prima! Ben ik helemaal voor. Alleen lijkt het mij een illusie om te denken dat je dit van de ene op de andere dag kan verwezenlijken aan de hand van een persbericht.
De haast waarmee de NS de wereld op zijn kop zette, had een direct effect. Op facebook las ik een
bericht van een bevriende COC bestuurder die getuige was geweest van een vrolijke coupee. Een
conducteur had namelijk in een volle trein de lachers op zijn hand gekregen, nadat hij via de intercom
de mensen had aangesproken met “Dames en Heren en Interseksuelen.” Aan het verkeerd gebruik
van het woord interseksuelen kan je opmaken dat deze doodnormale middenklasburger geen noot
voorlichting heeft gehad van zijn werkgever. Persbericht=goedkoop. Voorlichting=duur. Duidelijk dat de man zich geen seconde in de materie heeft verdiept, en uit de lach kan je opmaken dat iedereen in de trein de grap snapt.
Maar in de comments van dit #ophef bericht staat dan te lezen dat deze schandalige man ontslagen
moet worden. Een reactie die mij zeer zou bedroeven, als hij niet zo lachwekkend overtrokken was
geweest. In de culturele werkelijkheid van alledag ervaren de transgenders die willen leven in de culturele realiteit van alledag de “blowback” van dit besluit. Voor de doorsnee mens voelt het alsof
“de transgenders” ze iets hebben afgenomen. De totale ironie ten top, omdat de meeste ‘transgenders’
zelf ook liever aangesproken willen worden met meneer of mevrouw. En dat is niet zomaar een wens.
Voor die wens zijn ze door een hel van observaties en operaties gegaan. Het is geen wens, het is een
vloek en ik wens hem niemand toe.
Met als doel niemand buiten te sluiten, hebben we nu bijna iedereen buitengesloten. Hierdoor neemt
het verzet tegen transgenders, dat toch al niet mals was, (breekt u mij de bek niet open zeg) alleen
maar toe. Wat jammer. Een punt gescoord maar de wedstrijd met 10-1 verloren. Wat mag het kosten
als ik eens langskom op het kantoor van de NS om wat voorlichting te geven op dit punt? Want ik kom graag. Kunnen we er over praten?
Als universitair geschoold psycholoog en vanuit mijn achtergrond als transgender denk ik een redelijke bijdrage te kunnen leveren aan de discussie. Niet in de minste plaats omdat ik mijn identiteit niet aan mijn “trans-zijn” ontleed. Ik ben zoveel meer dan dat.
Ik ben eerst mens, dan vrouw, dan vader, dan moeder, cabaretière, dagvoorzitter, interviewer,
schrijfster, spreker, spreekster, componist-liedschrijfster, muzikant, zangeres, blogger, vlogger,
creatieve duizendpoot.
Ik heb de simpele wens om te mogen leven in een wereld waar het niet uitmaakt en welke kant
van de rivier je werd geboren, maar waar je wordt beoordeeld op de inhoud van je karakter.
Ik zou graag zien dat mijn vrouw zijn als vanzelfsprekend kan worden ervaren, en in mijn optiek
helpt de NS niet, maar werkt ze tegen. Iedereen werkt tegen die tegen de stroom van de gender
dualiteit inzwemt. En ik ben zelf geen dualist, maar ik ben ook geen Don Quichotte. Dames en
Heren, ik kan er mee leven.
Ik schrijf dit als opening van een discussie. Niet om te zeggen dat ik gelijk heb, of om mijn gelijk te
krijgen door aan te geven dat de meeste mensen het met mij eens zijn en dat de meerderheid gelijk
heeft. Misschien heeft de minderheid wel gelijk. Dat gesprek voer ik graag met JOU, in mijn
programma “De Merel Moistra Ervaring” op youtube. Geen interview. Geen discussie of debat.
Nee, een doodnormaal gesprek tussen twee mensen die informatie uitwisselen om te kijken waar
ze het wel en waar ze het niet met elkaar eens zijn en waarom.
Je kunt je aanmelden op email adres : Merelnoomen@gmail.com
Vriendelijke Groeten
Merel Moistra
maar jouw korte boze reactie
maakt hem ongenuanceerd,
omdat wat ik zag als vertrekpunt,
jij tot eindstation bombardeerde,
omdat jij dacht te weten wie ik was.
Merel Moistra - 2017
De NS directie besloot afgelopen zomer de mensen, in vertrekhallen en op perrons, niet meer met
“Dames en Heren” aan te spreken, maar met “Reizigers”. De NS deed dit niet ongemerkt.
De Nederlandse Spoorwegen deden dit met een persbericht. Een persbericht waaruit moest
blijken dat de NS de diversiteits-agenda stevig had opgepakt. Ik schrijf dit omdat ik deze gang
van zaken betreur en omdat in mijn visie de NS helemaal niets stevig heeft opgepakt.
Natuurlijk twijfel ik niet aan de goede bedoelingen van deze dappere daad. Het is meer dat ik denk
dat de NS de materie niet snapt. Dat haar woorden meer kwaad deden dan goed, niet in de laatste
plaats omdat de NS de woorden niet deed volgen met daden. Daarnaast ben ik natuurlijk ook bang
dat ik mijn strijdmakkers uit de regenboogfamilie tegen mij in het harnas jaag. De belangenvereniging van Homoseksuelen, Lesbienes, biseksuelen, en Transgenders (het COC) ziet dit ‘reizigers’ besluit namelijk als één van de overwinningen van 2017.
Helaas is kan niet anders. Het is natuurlijk te maf om als vrij mens, in een vrij land, bang te moeten zijn voor je eigen mening. Daarom heb ik, na 6 maanden geleefd te hebben met de gevolgen van het
persbericht, uiteindelijk toch besloten er iets over te zeggen.
Ik denk dat ik spreek met de stem van de stille meerderheid, als ik zou zeggen dat we graag terug
willen naar het moment waarop we zonder problemen met “dames en heren” werden aangesproken.
Dan kunnen we de discussie alsnog voeren en horen we graag wat hier nou eigenlijk het probleem was.
Want, zou ik deze brief schrijven als ik dacht dat “beste reizigers” de wens was van het merendeel
van de Nederlandse bevolking? De wens van de meeste treinreizigers? Het overgrote deel van het
NS personeel? Als ik dacht dat de T-gemeenschap hier in de volle breedte achter stond?
Zou ik deze brief hebben geschreven als we vooraf hierover een uitgebreide discussie hadden gevoerd? Als transgenders in Nederland makkelijk aan een baan konden komen of hun baan konden behouden na de transitie? Zou ik deze brief hebben geschreven als de NS, na haar buiging voor de bühne, ook werk had gemaakt van het informeren van het personeel over wat een transitie inhoud en wat dit betekend voor de werkvloer? Zouden we het er ooit over hebben gehad als de NS het reizigers-besluit had genomen, zonder dat ronkende persbericht? Nee dan hadden we het er niet overgehad, want dan was ik de enige geweest die hier last van had.
Met de mensen die wel blij werden van het reizigers besluit, heb ik ook goede en leuke gesprekken
gehad. Het is voor mij niet moeilijk om begrip te tonen voor de natuurlijke perceptie. In de natuur heb je mannen en vrouwen EN alles er tussen in. Vanuit de perceptie van “de natuur” is “de cultuur” een fabricatie. Terug naar de natuur. Prima! Ben ik helemaal voor. Alleen lijkt het mij een illusie om te denken dat je dit van de ene op de andere dag kan verwezenlijken aan de hand van een persbericht.
De haast waarmee de NS de wereld op zijn kop zette, had een direct effect. Op facebook las ik een
bericht van een bevriende COC bestuurder die getuige was geweest van een vrolijke coupee. Een
conducteur had namelijk in een volle trein de lachers op zijn hand gekregen, nadat hij via de intercom
de mensen had aangesproken met “Dames en Heren en Interseksuelen.” Aan het verkeerd gebruik
van het woord interseksuelen kan je opmaken dat deze doodnormale middenklasburger geen noot
voorlichting heeft gehad van zijn werkgever. Persbericht=goedkoop. Voorlichting=duur. Duidelijk dat de man zich geen seconde in de materie heeft verdiept, en uit de lach kan je opmaken dat iedereen in de trein de grap snapt.
Maar in de comments van dit #ophef bericht staat dan te lezen dat deze schandalige man ontslagen
moet worden. Een reactie die mij zeer zou bedroeven, als hij niet zo lachwekkend overtrokken was
geweest. In de culturele werkelijkheid van alledag ervaren de transgenders die willen leven in de culturele realiteit van alledag de “blowback” van dit besluit. Voor de doorsnee mens voelt het alsof
“de transgenders” ze iets hebben afgenomen. De totale ironie ten top, omdat de meeste ‘transgenders’
zelf ook liever aangesproken willen worden met meneer of mevrouw. En dat is niet zomaar een wens.
Voor die wens zijn ze door een hel van observaties en operaties gegaan. Het is geen wens, het is een
vloek en ik wens hem niemand toe.
Met als doel niemand buiten te sluiten, hebben we nu bijna iedereen buitengesloten. Hierdoor neemt
het verzet tegen transgenders, dat toch al niet mals was, (breekt u mij de bek niet open zeg) alleen
maar toe. Wat jammer. Een punt gescoord maar de wedstrijd met 10-1 verloren. Wat mag het kosten
als ik eens langskom op het kantoor van de NS om wat voorlichting te geven op dit punt? Want ik kom graag. Kunnen we er over praten?
Als universitair geschoold psycholoog en vanuit mijn achtergrond als transgender denk ik een redelijke bijdrage te kunnen leveren aan de discussie. Niet in de minste plaats omdat ik mijn identiteit niet aan mijn “trans-zijn” ontleed. Ik ben zoveel meer dan dat.
Ik ben eerst mens, dan vrouw, dan vader, dan moeder, cabaretière, dagvoorzitter, interviewer,
schrijfster, spreker, spreekster, componist-liedschrijfster, muzikant, zangeres, blogger, vlogger,
creatieve duizendpoot.
Ik heb de simpele wens om te mogen leven in een wereld waar het niet uitmaakt en welke kant
van de rivier je werd geboren, maar waar je wordt beoordeeld op de inhoud van je karakter.
Ik zou graag zien dat mijn vrouw zijn als vanzelfsprekend kan worden ervaren, en in mijn optiek
helpt de NS niet, maar werkt ze tegen. Iedereen werkt tegen die tegen de stroom van de gender
dualiteit inzwemt. En ik ben zelf geen dualist, maar ik ben ook geen Don Quichotte. Dames en
Heren, ik kan er mee leven.
Ik schrijf dit als opening van een discussie. Niet om te zeggen dat ik gelijk heb, of om mijn gelijk te
krijgen door aan te geven dat de meeste mensen het met mij eens zijn en dat de meerderheid gelijk
heeft. Misschien heeft de minderheid wel gelijk. Dat gesprek voer ik graag met JOU, in mijn
programma “De Merel Moistra Ervaring” op youtube. Geen interview. Geen discussie of debat.
Nee, een doodnormaal gesprek tussen twee mensen die informatie uitwisselen om te kijken waar
ze het wel en waar ze het niet met elkaar eens zijn en waarom.
Je kunt je aanmelden op email adres : Merelnoomen@gmail.com
Vriendelijke Groeten
Merel Moistra
